အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းသြားရမွာမို႔ ရုံးကေန သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ၈ နာရီခြဲအၿပီးမွာ ထြက္လာၾကတယ္။ အားလုံးစုစုေပါင္း ၁၀ ေယာက္ ဒီအခ်ိန္အတန္းရွိတယ္ေလ။ ဒီအခ်ိန္က ရန္ကုန္ရုံးေတြရဲ့ ရုံးတက္ခ်ိန္ နီးေနၿပီဆိုေတာ့ ကားေတြၾကပ္သလားမေမးနဲ႔။ ကိုယ့္ဖာသာတစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ အဲလိုၾကပ္တဲ့ကားေတြဆို မစီးတတ္ဘူး။ ရန္ကုန္ရဲ့ လုိင္းကားၾကပ္ၾကပ္ယဥ္ေက်းမႈမွာ မစီးေမ်ာႏုိင္ေသးတာ အေတာ္ေလးခက္တယ္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္ပါဘူး။ လိုင္းကားၾကပ္ၾကပ္စီးရရင္ လူၾကပ္တာထက္ စိတ္ၾကပ္တာကိုေတာ္ေတာ္ဆုိးဆိုးရြားရြား ခံစားရတတ္လို႔ အရမ္းေၾကာက္တာ။ ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြပါရင္ စကားေလးဘာေလး နည္းနည္းပါးပါးေျပာလို႔ရေသးေတာ့ အဲဒါကသက္သာတယ္ေျပာရမယ္။ ကိုယ္တုိင္လဲ အေဖာ္မင္တာပါတာေပါ့ေလ။
ေရႊဂုံတုိင္မွတ္တိုင္မွာ ကားေစာင့္ေနရင္း ထုံးစံတိုင္းခပ္ၾကပ္ၾကပ္ကားေတြ တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ဆိုက္လာတယ္။ အားလုံးသေဘာတူညီမႈနဲ႔ ၁၇၄ တစ္စီးေပၚ တက္လိုက္ၾကတယ္။ ကားက အရမ္းၾကပ္ေတာ့ အထဲထိ၀င္ေပးပါ အထဲထိ၀င္ေပးပါဆိုတဲ့ စပါယ္ယာရဲ့ေအာ္သံေတာင္ ခါတိုင္းလိုမၾကားရေတာ့ဘူး။ အတက္အေပါက္၀ကေန နည္းနည္းေလးပဲတုိးလုိ႔ရေတာ့တာမို႔ ၁၀ေယာက္လုံး အတက္နားမွာစုရပ္ေနၾကရတယ္။ ဘာမွကိုင္ထားစရာမလိုဘူးေလ။ တအားၾကပ္ေနၿပီမဟုတ္လား။ ေျမနီကုန္းထိပဲမို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ သိပ္အၾကာႀကီးမစီးရဘူး။ ဒါနဲ႔ ကားစထြက္လာတယ္ဆုိရင္ပဲ "မွတ္တိုင္ပါတယ္" ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ အုတ္လမ္းမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းမယ့္သူေတြ တိုးထြက္လာၾကတယ္။ ေရႊဂုံတုိင္ဒီဖက္ထိပ္မွတ္တိုင္နဲ႔ အုတ္လမ္းက ဘာမွမကြာဘူး။ ၅မိနစ္ေတာင္ေမာင္းရပါ့မလားမသိဘူး။ ရပ္ေနရင္း ကၽြန္မလက္ကို မွတ္တုိင္ဆင္းမယ့္ လူတစ္ေယာက္က လာလာတိုက္ေနတာမို႔ ဘယ္လိုအေနအထား ေျပာင္းေပးရင္အဆင္ေျပမလဲလို႔ တခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ . . ဟယ္ . . ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႕ထဲက ညီမတစ္ေယာက္အိတ္ထဲကို အဲဒီလူရဲ့လက္က ႏႈိက္ေနတာပါလား။ ဇစ္အိတ္ကိုဖြင့္ၿပီး က်က်နနႏႈိက္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ . . အဲဒီလူရဲ့လက္ကို ကၽြန္မလွမ္းကိုင္လိုက္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေအာ္လိုက္တယ္။ "ခါးပိုက္ႏႈိက္ . . ခါးပိုက္ႏႈိက္" ေပါ့။ ကၽြန္မလက္က အဲဒီလူရဲ့လက္ကို ကိုင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အဲဒီလူက လက္ကိုအိတ္ထဲကထုတ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ . . "ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ . . ဘယ္မွာႏႈိက္လို႔လဲ . . အရွက္မရွိေအာ္ေနတယ္" လို႔ တဆက္တည္းျပန္ေျပာခံလုိက္ရတယ္။
အနီးနားတ၀ိုက္ကလူေတြ အားလုံးကကၽြန္မနဲ႔ အဲဒီလူကိုလွမ္းၾကည့္ၾကတယ္။ အေျခအေနက ကၽြန္မ အဲဒီလူရဲ့လက္ကို ကိုင္ၿပီး ခါးပိုက္ႏႈိက္လို႔ စြပ္စဲြေနသလိုျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ . . ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ထေျပာတယ္။ " ကားၾကပ္လုိ႔ တိုးမိတာကို ေအာ္ေနတာ . . ဒီေလာက္ေလးေတာင္ မစီးတတ္ဘူးလား" တဲ့ ။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ အသံထြက္လာတယ္။ "ကားၾကပ္တာပါ . . ႏႈိက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးမေတြ အျဖစ္သည္းေနတာ" တဲ့။ ဒီလူက ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းအိတ္ထဲမွာ လက္ႏႈိက္ေနတာကို ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ ေတြ႔ေပမယ့္ အဲဒါ အခုမွမဟုတ္ေတာ့တာ။ လူေတြယုံၾကည္ေအာင္ ဘယ္လိုသက္ေသျပမလဲ။
အဲလိုနဲ႔ ကားက အုတ္လမ္းမွတ္တုိင္ကိုေရာက္လာေတာ့ အဲဒီလူက အတင္းဆင္းတယ္။ ကၽြန္မက အတင္းဆြဲထားတယ္။ အဲဒီလူက " ကိုယ့္လူကိုယ္လဲ ျပန္ေမးၾကည့္ဦး ဘာပါသြားသလဲလို႔ " ဆိုေတာ့ အႏိႈက္ခံရတဲ့ညီမေလးက " ညီမ ဘာမွပါမသြားဘူးအမ. . ရတယ္ လႊတ္ေပးလုိက္ေတာ့" ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီလူရဲ့လက္ကို လႊတ္လုိက္တယ္။ ကားေပၚကအဆင္းမွာ အဲဒီလူက ကၽြန္မျပန္ေရးျပလို႔ မတတ္ေလာက္ေအာင္ မၾကား၀ံ့မနာသာေတြဆဲရင္း ဆင္းသြားတယ္။ ကားစပါယ္ယာကလည္း ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႕က ကားကို ၾကန္႔ၾကာေအာင္လုပ္တယ္ဆိုၿပီး ဘုရွဳိးရွဳိးေနၿပီမို႔ ကိုယ္လဲျပန္ဆဲလို႔ ျဖစ္တာမဟုတ္ေတာ့ ရုပ္တည္နဲ႔အဆဲခံလိုက္ရတယ္။
ကၽြန္မပုံစံက လူတစ္ေယာက္ကို ခါးပိုက္ႏႈိက္မဟုတ္ဘဲ ခါးပိုက္ႏႈိက္ပါလုိ႔ စြပ္စြဲမယ့္ပုံမ်ဳိးမ်ား ေပါက္ေနသလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ စိတ္ပ်က္သြားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခါးပိုက္ႏႈိက္မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မကသက္သက္စြပ္စြဲေနတာဆိုတဲ့ တျခားသူေတြရဲ့ အေျပာနဲ႔ မ်က္လုံးေတြကို ကၽြန္မတို႔တစ္ဖြဲ႕လုံးရင္ဆုိင္ၾကရတယ္။ ကၽြန္မအရင္တုန္းက ေတြးထားဖူးတာက ခါးပိုက္ႏႈိက္ဘာညာဆို အားလုံး၀ိုင္းဖမ္းေပးမယ္လို႔ ထင္ထားတာ။ အခုေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ပါလား။ သြားမယ့္ခရီးကို အားလုံးစိတ္ေစာေနၾကသူေတြထဲမွာ ကိုယ့္အိတ္ႏႈိက္ခံရတာမဟုတ္ရင္ ဖမ္းတဲ့သူကို အျပစ္တင္သလို လွမ္းၾကည့္ၾက တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ၾကည့္ရုံနဲ႔အားမရ ၀ိုင္းေတာင္ေျပာလုိက္ၾကေသးဆိုေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ေငြေၾကးဆုံး႐ႈံးရတာ ကၽြန္မရဲ့ဂုဏ္သိကၡာဆုံး႐ႈံးရတာထက္ . . တစ္စုံတစ္ခုကို ႏွေျမွာတသစြာခံစားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔လူမ်ဳိးေတြရဲ့ ရိုင္းပင္းကူညီတတ္တဲ့စိတ္ထားကေလး ဒီလိုဘတ္စ္ကားေတြေပၚမွာ က်ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီလား။
ွ
သူမ်ားေတြရဲ့ခံစားမႈကို မေျပာပါနဲ႔ဦးေလ . . ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေရာ ကိုယ္နဲ႔တိုက္ရိုက္ မသက္ဆိုင္ဘူးလို႔ထင္တဲ့ ကိစၥေတြမွာလစ္လ်ဴရွဳခဲ့တာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားၿပီပဲ။ ဘယ္ကိစၥမဆို ကိုယ့္မထိသ၍ မနာတတ္တဲ့စရိုက္ ကၽြန္မဆီမွာလည္းရွိတာပဲ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးအေၾကာင္းကို ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုထဲထည့္ၿပီးေရးရရင္ မဆိုးဘူးလို႔ေတြးရင္း စိတ္ကူးနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလး တည္ေနမိတယ္။ ဇာတ္ေကာင္က အိမ္ေထာင္ရွင္မ၊ ကေလး၂ေယာက္အေမ ရုံး၀န္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္။ သူ႔အမ်ဳိးသားကလဲ လခစား၀န္ထမ္း ၊ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္မဟုတ္ေတာ့ လစာအျပင္ တျခားဘာမွအပို၀င္ေငြမွမရလို႔ ကိုယ့္ေယာက္်ားကို အားမလိုအားမရျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမ။ ဒါေၾကာင့္ ရုံးမွာျဖစ္ျဖစ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ခ်ရတဲ့ သူဆိုရင္ ပစၥည္းအေပါင္မယူဘဲ ေငြတိုးေလးဘာေလးေပးတယ္။ ကိုယ့္မွာမပုိလဲ ကိုယ့္ဆဲြႀကိဳးေလး လက္ေကာက္ေလးကို အေပါင္ဆုိင္ပို႔ၿပီး အတုိးက ၄ က်ပ္ေလာက္နဲ႔ေပါင္ ၊ သူမ်ားကိုပစၥည္းမယူဘဲျပန္ေခ်းေတာ့ ၁၀တိုး ၂၀ တိုး ၁၅က်ပ္တုိးမို႔ အျမတ္က်န္တယ္ေပါ့။ ေယာက္်ားအတြက္ ၊ ကေလးေတြအတြက္ ၊ သူ႔အတြက္ ထမင္းဘူးစီစဥ္ၿပီး ရုံးကိုအေျပးအလႊားလာရတဲ့အခ်ိန္ . . ၉နာရီထုိးခါနီး ခုနကၽြန္မ စီးတဲ့ကားေပၚတက္လာမိတယ္။ ခါးပိုက္ႏႈိက္လို႔ ေအာ္သံၾကားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကကားေနာက္ပိုင္းမွာ ျဖစ္တာကကားေရွ႕ပိုင္းမွာ ။ သူ႔စိတ္ထဲေတြးမိတာက ခုေနရဲစခန္းေမာင္းသြားရရင္ ရုံးေနာက္က်ၿပီ။ မေန႔က သူရုံးေနာက္က်တာမ်ားလို႔ အထက္အရာရွိက ေခၚေျပာထားတာ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ ၀ိုင္းကူဖို႔ထက္ ရဲစခန္းမေမာင္းဘဲ ရုံးကိုပဲအျမန္ေရာက္ခ်င္ေနလို႔ စိတ္ပ်က္သြားတဲ့အေတြးနဲ႔ေပါ့။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ခါးပိုက္ႏႈိက္က ခုနအျဖစ္ပ်က္အတုိင္းဆင္းသြားလို႔ ကားကဆက္ေမာင္းလာရလို႔ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ေတြးမိ။ ရုံးကို အခ်ိန္မီတယ္ဆိုရုံေလး ေရာက္လာ ။ ရုံးေရာက္ေတာ့ . . မေန႔ကသူ႔ကို ရုံးကလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္က အကူညီေတာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံပါလား ေမးတဲ့အခ်ိန္က်မွ ပါတယ္ဆိုၿပီး အိတ္ကိုအဖြင့္ . . ကိုယ့္ပစၥည္းေလးေပါင္ၿပီးယူလာတဲ့ပိုက္ဆံ ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံလုိက္ရတဲ့အေၾကာင္းသိသြား။ ငိုရမလို ရီရမလိုနဲ႔ ကိုယ့္ထိမွ ခံစားရတယ္ဆိုတာမ်ဳိးေလး အဲဒီမိန္းမရဲ့ေနရာကေနေရးမယ္လို႔ ေတြးေနရင္း . . . ကားက လစ္လမ္းမွတ္တိုင္ကိုေက်ာ္လာၿပီး လစ္လမ္းနဲ႔ ေျမနီကုန္းၾကား ေတာ္လွန္ေရးပန္းၿခံနားေရာက္ေတာ့ ေရွ႕မွာကားပိတ္သြားပါေရာ။
ဒီနားက အၿမဲအဲလိုပဲ ပိတ္ေနက်ဆိုေတာ့ ရိုးေနပါၿပီ။
ကားလမ္းေဘးမွာရွိတဲ့ စႀက္ာပန္းပင္ေလးေတြရယ္ ပိေတာက္ပင္ေတြရယ္ကို အပင္ခ်စ္တဲ့ကၽြန္မက ေငးလုိ႔ေပါ့။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာေတာ့ ဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးနဲ႔ ေပတူးေနတဲ့ ၀တ္စုံတစ္စုံကို၀တ္လို႔ ကိုယ္ေပၚမွာလြယ္ထားတဲ့အိတ္စုတ္ထဲမွာလဲ ဖိနပ္စုတ္ေတြေရာ ဘာေတြမွန္းမသိပစၥည္းေတြ ထိုးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔ အရူးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတယ္။ ေရကလဲဘယ္ႏွစ္လမခ်ဳိးထားမွန္းမသိဘူး တကယ့္ကို စုတ္ဖြာေနတဲ့ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ဒါမ်ဳိးအရူးေတြ ဟိုနားေတြ႔ ဒီနားေတြ႕ျမင္ေနက်လိုျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ထဲသိပ္ထူးထူးဆန္းဆန္း မခံစားမိပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီပလက္ေဖာင္းေပၚကို ေရခဲေခ်ာင္းပုံးကို ပခုံးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ေရခဲေခ်ာင္းသည္တစ္ေယာက္ ျဖတ္လာတယ္။ ေရခဲေခ်ာင္းသည္က အသက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီ ၆၀ေက်ာ္ ၇၀ ေလာက္မ်ားရွိမလား ။ ပိန္ပိန္ပါးပါး အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ ၀တ္စားထားတာလဲ ဟိုအ႐ူးထက္ သာတယ္ဆိုရုံေလးပါပဲ။ ေရခဲေခ်ာင္းပုံးကုိေတာင္ မနည္းမထားရတဲ့ပုံမ်ဳိး။ ဆင္းရဲတဲ့ဘ၀ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးပါပဲလို႔ ျပထားသလိုပါပဲ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ျမင္ရတာ ဂ႐ုဏာသက္မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ႀကီး အရူးနားျဖတ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အရူးကေမာ့ၾကည့္တယ္။ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ႀကီးကလည္း ျပန္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တလက္စထဲ ေရခဲေခ်ာင္းပုံးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ေရခဲေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းထုတ္ၿပီး အရူးကိုကမ္းေပးလုိက္တယ္။
ကၽြန္မစိတ္ထဲ ဟယ္ . . အရူးက ေရခဲေခ်ာင္းကိုစားရမွန္းသိပါ့မလားလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ အရူးကလွမ္းယူၿပီး ေရခဲေခ်ာင္းကို အားပါးတရ စားေနၿပီ။ အရူးဆိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘာညာ ေျပာဖို႔ေနေနသာသာ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ႀကီးကို ၾကည့္ေတာင္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ကလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အေျပာခံခ်င္လို႔ ေပးတာမဟုတ္ေတာ့ သူ႔လမ္းသူဆက္သြားတယ္။ ေရခဲေခ်ာင္းပုံးေလးကို မႏိုင့္တႏိုင္မရင္းေပ့ါ။ ကၽြန္မ ဘုရားမွာေရႊသကၤန္းကပ္ဖူးေပမယ့္ အ႐ူးတစ္ေယာက္ကို အစာမေကၽြးဖူးေသးဘူး။ ခုန လူေတြတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မကူညီတတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့အေတြးကို ေရခဲေခ်ာင္းသည္ႀကီးက မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေျပာသြားျပန္သလိုပဲ။ သူ . . ဘုရားမွာ ေရႊသကၤန္းကပ္ဖူး မကပ္ဖူးကၽြန္မမသိေပမယ့္ အရူးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ကၽြန္မေရွ႕တင္
သူတတ္ႏိုင္တာေလး ေကၽြးသြားခဲ့တယ္။
ကားပိတ္တာပြင့္သြားၿပီး ကားကေျမနီကုန္းဆီ ဆက္ေမာင္းလာခဲ့တယ္။ သင္တန္းရဲ႕ေလွကားထစ္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ ခုနခါးပိုက္ႏႈိက္အေၾကာင္းေျပာရင္း တက္လာခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔အမ်ားဆုံးေျပာၾကတဲ့စကားကေတာ့ ခါးပိုက္ႏႈိက္ကို ကၽြန္မဘာလုိ႔ဖမ္းလိုက္ရတာလဲ။ တစ္ခုခုကိုယ့္ကိုျပန္လုပ္သြားမွာ မေၾကာက္ဖူးလား။ ေတာ္ေတာ္အတင့္ရဲတာပဲ။ ဆဲသြားတာခံလုိက္ရတာပဲ ေတာ္ေသးတယ္။ ဓားေတြဘာေတြနဲ႔ လုပ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ စသျဖင့္ . . ကၽြန္မအတြက္စိတ္ပူလို႔ေျပာၾကတဲ့ . . ကၽြန္မစိတ္ထဲလက္ခံဖို႔ခက္တဲ့ ေစတနာစကားမ်ား။ ဒီလိုနဲ႔သင္တန္းမွာ ေက်ာင္းသားကဒ္ပုံးထဲ ေက်ာင္းသားကဒ္ထည့္ဖို႔လုပ္ၾကေတာ့မွ ကၽြန္မတို႔ထဲက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္မွာ ပိုက္ဆံအိတ္ပါမလာေတာ့ဘူး။ ႏႈိက္ေနတာကို ကၽြန္မျမင္လုိက္ရတဲ့တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ရဲ့အိတ္ပါသြားတာ။ သူ႔အိတ္ကိုႏႈိက္အၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကို လမ္းႀကဳံႏႈိက္တဲ့အခ်ိန္မွာမွ ကၽြန္မကေတြ႔လုိက္တာကိုး။ ဘာမွလဲ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး ။
ခါးပိုက္ႏႈိက္ကလဲ လက္လႊတ္ဆင္းသြားတာ။ ကားေပၚမွာ သူ႔လူေတြပါၿပီး ႏႈိက္ထားတဲ့အိတ္ကို လက္ဆင့္ကမ္းသြားပုံပါပဲ။ အဖတ္တင္သြားတာကေတာ့ ကၽြန္မ . . ရစရာမရွိေအာင္ အဆဲခံလုိက္ရတာေပါ့။ အခုတေလာ . . ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတြ ျပန္လႊတ္လာလို႔ ေတာ္ေတာ္ ေသာင္းက်န္းေနတယ္လို႔ သတင္းေတြၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္မေရွ႕မွာ ခါးပိုက္ႏႈိက္တာ မေတြ႕ခ်င္ မႀကဳံခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ထပ္ေတြ႔ရင္ မဖမ္းဘဲေနႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ကၽြန္မကိုကၽြန္မ မသိႏုိင္သလို ဖမ္းမယ္လို႔လဲ . . မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မမွာ ေနာက္တစ္ခါထပ္ဖမ္းဖို႔ သတၱိရွိရဲ့လား . . မေသခ်ာစြာ . . ။
--
ခေရငယ္
ေရႊဂုံတုိင္မွတ္တိုင္မွာ ကားေစာင့္ေနရင္း ထုံးစံတိုင္းခပ္ၾကပ္ၾကပ္ကားေတြ တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ဆိုက္လာတယ္။ အားလုံးသေဘာတူညီမႈနဲ႔ ၁၇၄ တစ္စီးေပၚ တက္လိုက္ၾကတယ္။ ကားက အရမ္းၾကပ္ေတာ့ အထဲထိ၀င္ေပးပါ အထဲထိ၀င္ေပးပါဆိုတဲ့ စပါယ္ယာရဲ့ေအာ္သံေတာင္ ခါတိုင္းလိုမၾကားရေတာ့ဘူး။ အတက္အေပါက္၀ကေန နည္းနည္းေလးပဲတုိးလုိ႔ရေတာ့တာမို႔ ၁၀ေယာက္လုံး အတက္နားမွာစုရပ္ေနၾကရတယ္။ ဘာမွကိုင္ထားစရာမလိုဘူးေလ။ တအားၾကပ္ေနၿပီမဟုတ္လား။ ေျမနီကုန္းထိပဲမို႔ ေတာ္ပါေသးတယ္။ သိပ္အၾကာႀကီးမစီးရဘူး။ ဒါနဲ႔ ကားစထြက္လာတယ္ဆုိရင္ပဲ "မွတ္တိုင္ပါတယ္" ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ အုတ္လမ္းမွတ္တိုင္မွာ ဆင္းမယ့္သူေတြ တိုးထြက္လာၾကတယ္။ ေရႊဂုံတုိင္ဒီဖက္ထိပ္မွတ္တိုင္နဲ႔ အုတ္လမ္းက ဘာမွမကြာဘူး။ ၅မိနစ္ေတာင္ေမာင္းရပါ့မလားမသိဘူး။ ရပ္ေနရင္း ကၽြန္မလက္ကို မွတ္တုိင္ဆင္းမယ့္ လူတစ္ေယာက္က လာလာတိုက္ေနတာမို႔ ဘယ္လိုအေနအထား ေျပာင္းေပးရင္အဆင္ေျပမလဲလို႔ တခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ . . ဟယ္ . . ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႕ထဲက ညီမတစ္ေယာက္အိတ္ထဲကို အဲဒီလူရဲ့လက္က ႏႈိက္ေနတာပါလား။ ဇစ္အိတ္ကိုဖြင့္ၿပီး က်က်နနႏႈိက္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ . . အဲဒီလူရဲ့လက္ကို ကၽြန္မလွမ္းကိုင္လိုက္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေအာ္လိုက္တယ္။ "ခါးပိုက္ႏႈိက္ . . ခါးပိုက္ႏႈိက္" ေပါ့။ ကၽြန္မလက္က အဲဒီလူရဲ့လက္ကို ကိုင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အဲဒီလူက လက္ကိုအိတ္ထဲကထုတ္လုိက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ . . "ဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ . . ဘယ္မွာႏႈိက္လို႔လဲ . . အရွက္မရွိေအာ္ေနတယ္" လို႔ တဆက္တည္းျပန္ေျပာခံလုိက္ရတယ္။
အနီးနားတ၀ိုက္ကလူေတြ အားလုံးကကၽြန္မနဲ႔ အဲဒီလူကိုလွမ္းၾကည့္ၾကတယ္။ အေျခအေနက ကၽြန္မ အဲဒီလူရဲ့လက္ကို ကိုင္ၿပီး ခါးပိုက္ႏႈိက္လို႔ စြပ္စဲြေနသလိုျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ . . ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ထေျပာတယ္။ " ကားၾကပ္လုိ႔ တိုးမိတာကို ေအာ္ေနတာ . . ဒီေလာက္ေလးေတာင္ မစီးတတ္ဘူးလား" တဲ့ ။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ အသံထြက္လာတယ္။ "ကားၾကပ္တာပါ . . ႏႈိက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးမေတြ အျဖစ္သည္းေနတာ" တဲ့။ ဒီလူက ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းအိတ္ထဲမွာ လက္ႏႈိက္ေနတာကို ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ ေတြ႔ေပမယ့္ အဲဒါ အခုမွမဟုတ္ေတာ့တာ။ လူေတြယုံၾကည္ေအာင္ ဘယ္လိုသက္ေသျပမလဲ။
အဲလိုနဲ႔ ကားက အုတ္လမ္းမွတ္တုိင္ကိုေရာက္လာေတာ့ အဲဒီလူက အတင္းဆင္းတယ္။ ကၽြန္မက အတင္းဆြဲထားတယ္။ အဲဒီလူက " ကိုယ့္လူကိုယ္လဲ ျပန္ေမးၾကည့္ဦး ဘာပါသြားသလဲလို႔ " ဆိုေတာ့ အႏိႈက္ခံရတဲ့ညီမေလးက " ညီမ ဘာမွပါမသြားဘူးအမ. . ရတယ္ လႊတ္ေပးလုိက္ေတာ့" ဆိုတာနဲ႔ အဲဒီလူရဲ့လက္ကို လႊတ္လုိက္တယ္။ ကားေပၚကအဆင္းမွာ အဲဒီလူက ကၽြန္မျပန္ေရးျပလို႔ မတတ္ေလာက္ေအာင္ မၾကား၀ံ့မနာသာေတြဆဲရင္း ဆင္းသြားတယ္။ ကားစပါယ္ယာကလည္း ကၽြန္မတို႔အဖြဲ႕က ကားကို ၾကန္႔ၾကာေအာင္လုပ္တယ္ဆိုၿပီး ဘုရွဳိးရွဳိးေနၿပီမို႔ ကိုယ္လဲျပန္ဆဲလို႔ ျဖစ္တာမဟုတ္ေတာ့ ရုပ္တည္နဲ႔အဆဲခံလိုက္ရတယ္။
ကၽြန္မပုံစံက လူတစ္ေယာက္ကို ခါးပိုက္ႏႈိက္မဟုတ္ဘဲ ခါးပိုက္ႏႈိက္ပါလုိ႔ စြပ္စြဲမယ့္ပုံမ်ဳိးမ်ား ေပါက္ေနသလားလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လဲ စိတ္ပ်က္သြားမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခါးပိုက္ႏႈိက္မဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မကသက္သက္စြပ္စြဲေနတာဆိုတဲ့ တျခားသူေတြရဲ့ အေျပာနဲ႔ မ်က္လုံးေတြကို ကၽြန္မတို႔တစ္ဖြဲ႕လုံးရင္ဆုိင္ၾကရတယ္။ ကၽြန္မအရင္တုန္းက ေတြးထားဖူးတာက ခါးပိုက္ႏႈိက္ဘာညာဆို အားလုံး၀ိုင္းဖမ္းေပးမယ္လို႔ ထင္ထားတာ။ အခုေတာ့ အဲလိုမဟုတ္ပါလား။ သြားမယ့္ခရီးကို အားလုံးစိတ္ေစာေနၾကသူေတြထဲမွာ ကိုယ့္အိတ္ႏႈိက္ခံရတာမဟုတ္ရင္ ဖမ္းတဲ့သူကို အျပစ္တင္သလို လွမ္းၾကည့္ၾက တစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ၾကည့္ရုံနဲ႔အားမရ ၀ိုင္းေတာင္ေျပာလုိက္ၾကေသးဆိုေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ေငြေၾကးဆုံး႐ႈံးရတာ ကၽြန္မရဲ့ဂုဏ္သိကၡာဆုံး႐ႈံးရတာထက္ . . တစ္စုံတစ္ခုကို ႏွေျမွာတသစြာခံစားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔လူမ်ဳိးေတြရဲ့ ရိုင္းပင္းကူညီတတ္တဲ့စိတ္ထားကေလး ဒီလိုဘတ္စ္ကားေတြေပၚမွာ က်ေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီလား။
ွ
သူမ်ားေတြရဲ့ခံစားမႈကို မေျပာပါနဲ႔ဦးေလ . . ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ေရာ ကိုယ္နဲ႔တိုက္ရိုက္ မသက္ဆိုင္ဘူးလို႔ထင္တဲ့ ကိစၥေတြမွာလစ္လ်ဴရွဳခဲ့တာ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားၿပီပဲ။ ဘယ္ကိစၥမဆို ကိုယ့္မထိသ၍ မနာတတ္တဲ့စရိုက္ ကၽြန္မဆီမွာလည္းရွိတာပဲ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးအေၾကာင္းကို ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခုထဲထည့္ၿပီးေရးရရင္ မဆိုးဘူးလို႔ေတြးရင္း စိတ္ကူးနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေလး တည္ေနမိတယ္။ ဇာတ္ေကာင္က အိမ္ေထာင္ရွင္မ၊ ကေလး၂ေယာက္အေမ ရုံး၀န္ထမ္း အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္။ သူ႔အမ်ဳိးသားကလဲ လခစား၀န္ထမ္း ၊ လုပ္တတ္ကိုင္တတ္မဟုတ္ေတာ့ လစာအျပင္ တျခားဘာမွအပို၀င္ေငြမွမရလို႔ ကိုယ့္ေယာက္်ားကို အားမလိုအားမရျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းမ။ ဒါေၾကာင့္ ရုံးမွာျဖစ္ျဖစ္ ပတ္၀န္းက်င္မွာျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ခ်ရတဲ့ သူဆိုရင္ ပစၥည္းအေပါင္မယူဘဲ ေငြတိုးေလးဘာေလးေပးတယ္။ ကိုယ့္မွာမပုိလဲ ကိုယ့္ဆဲြႀကိဳးေလး လက္ေကာက္ေလးကို အေပါင္ဆုိင္ပို႔ၿပီး အတုိးက ၄ က်ပ္ေလာက္နဲ႔ေပါင္ ၊ သူမ်ားကိုပစၥည္းမယူဘဲျပန္ေခ်းေတာ့ ၁၀တိုး ၂၀ တိုး ၁၅က်ပ္တုိးမို႔ အျမတ္က်န္တယ္ေပါ့။ ေယာက္်ားအတြက္ ၊ ကေလးေတြအတြက္ ၊ သူ႔အတြက္ ထမင္းဘူးစီစဥ္ၿပီး ရုံးကိုအေျပးအလႊားလာရတဲ့အခ်ိန္ . . ၉နာရီထုိးခါနီး ခုနကၽြန္မ စီးတဲ့ကားေပၚတက္လာမိတယ္။ ခါးပိုက္ႏႈိက္လို႔ ေအာ္သံၾကားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူကကားေနာက္ပိုင္းမွာ ျဖစ္တာကကားေရွ႕ပိုင္းမွာ ။ သူ႔စိတ္ထဲေတြးမိတာက ခုေနရဲစခန္းေမာင္းသြားရရင္ ရုံးေနာက္က်ၿပီ။ မေန႔က သူရုံးေနာက္က်တာမ်ားလို႔ အထက္အရာရွိက ေခၚေျပာထားတာ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ ၀ိုင္းကူဖို႔ထက္ ရဲစခန္းမေမာင္းဘဲ ရုံးကိုပဲအျမန္ေရာက္ခ်င္ေနလို႔ စိတ္ပ်က္သြားတဲ့အေတြးနဲ႔ေပါ့။ ကံေကာင္းစြာနဲ႔ ခါးပိုက္ႏႈိက္က ခုနအျဖစ္ပ်က္အတုိင္းဆင္းသြားလို႔ ကားကဆက္ေမာင္းလာရလို႔ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ေတြးမိ။ ရုံးကို အခ်ိန္မီတယ္ဆိုရုံေလး ေရာက္လာ ။ ရုံးေရာက္ေတာ့ . . မေန႔ကသူ႔ကို ရုံးကလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္က အကူညီေတာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံပါလား ေမးတဲ့အခ်ိန္က်မွ ပါတယ္ဆိုၿပီး အိတ္ကိုအဖြင့္ . . ကိုယ့္ပစၥည္းေလးေပါင္ၿပီးယူလာတဲ့ပိုက္ဆံ ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံလုိက္ရတဲ့အေၾကာင္းသိသြား။ ငိုရမလို ရီရမလိုနဲ႔ ကိုယ့္ထိမွ ခံစားရတယ္ဆိုတာမ်ဳိးေလး အဲဒီမိန္းမရဲ့ေနရာကေနေရးမယ္လို႔ ေတြးေနရင္း . . . ကားက လစ္လမ္းမွတ္တိုင္ကိုေက်ာ္လာၿပီး လစ္လမ္းနဲ႔ ေျမနီကုန္းၾကား ေတာ္လွန္ေရးပန္းၿခံနားေရာက္ေတာ့ ေရွ႕မွာကားပိတ္သြားပါေရာ။
ဒီနားက အၿမဲအဲလိုပဲ ပိတ္ေနက်ဆိုေတာ့ ရိုးေနပါၿပီ။
ကားလမ္းေဘးမွာရွိတဲ့ စႀက္ာပန္းပင္ေလးေတြရယ္ ပိေတာက္ပင္ေတြရယ္ကို အပင္ခ်စ္တဲ့ကၽြန္မက ေငးလုိ႔ေပါ့။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာေတာ့ ဆံပင္နီေၾကာင္ေၾကာင္႐ႈပ္႐ႈပ္ေထြးေထြးနဲ႔ ေပတူးေနတဲ့ ၀တ္စုံတစ္စုံကို၀တ္လို႔ ကိုယ္ေပၚမွာလြယ္ထားတဲ့အိတ္စုတ္ထဲမွာလဲ ဖိနပ္စုတ္ေတြေရာ ဘာေတြမွန္းမသိပစၥည္းေတြ ထိုးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔ အရူးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတယ္။ ေရကလဲဘယ္ႏွစ္လမခ်ဳိးထားမွန္းမသိဘူး တကယ့္ကို စုတ္ဖြာေနတဲ့ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ဒါမ်ဳိးအရူးေတြ ဟိုနားေတြ႔ ဒီနားေတြ႕ျမင္ေနက်လိုျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ထဲသိပ္ထူးထူးဆန္းဆန္း မခံစားမိပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီပလက္ေဖာင္းေပၚကို ေရခဲေခ်ာင္းပုံးကို ပခုံးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ေရခဲေခ်ာင္းသည္တစ္ေယာက္ ျဖတ္လာတယ္။ ေရခဲေခ်ာင္းသည္က အသက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနၿပီ ၆၀ေက်ာ္ ၇၀ ေလာက္မ်ားရွိမလား ။ ပိန္ပိန္ပါးပါး အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ ၀တ္စားထားတာလဲ ဟိုအ႐ူးထက္ သာတယ္ဆိုရုံေလးပါပဲ။ ေရခဲေခ်ာင္းပုံးကုိေတာင္ မနည္းမထားရတဲ့ပုံမ်ဳိး။ ဆင္းရဲတဲ့ဘ၀ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးပါပဲလို႔ ျပထားသလိုပါပဲ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ျမင္ရတာ ဂ႐ုဏာသက္မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ႀကီး အရူးနားျဖတ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ အရူးကေမာ့ၾကည့္တယ္။ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ႀကီးကလည္း ျပန္ၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တလက္စထဲ ေရခဲေခ်ာင္းပုံးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ေရခဲေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းထုတ္ၿပီး အရူးကိုကမ္းေပးလုိက္တယ္။
ကၽြန္မစိတ္ထဲ ဟယ္ . . အရူးက ေရခဲေခ်ာင္းကိုစားရမွန္းသိပါ့မလားလို႔ ေတြးမိေပမယ့္ အရူးကလွမ္းယူၿပီး ေရခဲေခ်ာင္းကို အားပါးတရ စားေနၿပီ။ အရူးဆိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘာညာ ေျပာဖို႔ေနေနသာသာ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ႀကီးကို ၾကည့္ေတာင္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ေရခဲေခ်ာင္းသည္ကလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အေျပာခံခ်င္လို႔ ေပးတာမဟုတ္ေတာ့ သူ႔လမ္းသူဆက္သြားတယ္။ ေရခဲေခ်ာင္းပုံးေလးကို မႏိုင့္တႏိုင္မရင္းေပ့ါ။ ကၽြန္မ ဘုရားမွာေရႊသကၤန္းကပ္ဖူးေပမယ့္ အ႐ူးတစ္ေယာက္ကို အစာမေကၽြးဖူးေသးဘူး။ ခုန လူေတြတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မကူညီတတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့အေတြးကို ေရခဲေခ်ာင္းသည္ႀကီးက မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ေျပာသြားျပန္သလိုပဲ။ သူ . . ဘုရားမွာ ေရႊသကၤန္းကပ္ဖူး မကပ္ဖူးကၽြန္မမသိေပမယ့္ အရူးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ကၽြန္မေရွ႕တင္
သူတတ္ႏိုင္တာေလး ေကၽြးသြားခဲ့တယ္။
ကားပိတ္တာပြင့္သြားၿပီး ကားကေျမနီကုန္းဆီ ဆက္ေမာင္းလာခဲ့တယ္။ သင္တန္းရဲ႕ေလွကားထစ္ေတြကို ကၽြန္မတို႔ ခုနခါးပိုက္ႏႈိက္အေၾကာင္းေျပာရင္း တက္လာခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔အမ်ားဆုံးေျပာၾကတဲ့စကားကေတာ့ ခါးပိုက္ႏႈိက္ကို ကၽြန္မဘာလုိ႔ဖမ္းလိုက္ရတာလဲ။ တစ္ခုခုကိုယ့္ကိုျပန္လုပ္သြားမွာ မေၾကာက္ဖူးလား။ ေတာ္ေတာ္အတင့္ရဲတာပဲ။ ဆဲသြားတာခံလုိက္ရတာပဲ ေတာ္ေသးတယ္။ ဓားေတြဘာေတြနဲ႔ လုပ္သြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ စသျဖင့္ . . ကၽြန္မအတြက္စိတ္ပူလို႔ေျပာၾကတဲ့ . . ကၽြန္မစိတ္ထဲလက္ခံဖို႔ခက္တဲ့ ေစတနာစကားမ်ား။ ဒီလိုနဲ႔သင္တန္းမွာ ေက်ာင္းသားကဒ္ပုံးထဲ ေက်ာင္းသားကဒ္ထည့္ဖို႔လုပ္ၾကေတာ့မွ ကၽြန္မတို႔ထဲက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္မွာ ပိုက္ဆံအိတ္ပါမလာေတာ့ဘူး။ ႏႈိက္ေနတာကို ကၽြန္မျမင္လုိက္ရတဲ့တစ္ေယာက္မဟုတ္ဘဲ ေနာက္တစ္ေယာက္ရဲ့အိတ္ပါသြားတာ။ သူ႔အိတ္ကိုႏႈိက္အၿပီး ေနာက္တစ္ေယာက္ကို လမ္းႀကဳံႏႈိက္တဲ့အခ်ိန္မွာမွ ကၽြန္မကေတြ႔လုိက္တာကိုး။ ဘာမွလဲ မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး ။
ခါးပိုက္ႏႈိက္ကလဲ လက္လႊတ္ဆင္းသြားတာ။ ကားေပၚမွာ သူ႔လူေတြပါၿပီး ႏႈိက္ထားတဲ့အိတ္ကို လက္ဆင့္ကမ္းသြားပုံပါပဲ။ အဖတ္တင္သြားတာကေတာ့ ကၽြန္မ . . ရစရာမရွိေအာင္ အဆဲခံလုိက္ရတာေပါ့။ အခုတေလာ . . ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတြ ျပန္လႊတ္လာလို႔ ေတာ္ေတာ္ ေသာင္းက်န္းေနတယ္လို႔ သတင္းေတြၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္မေရွ႕မွာ ခါးပိုက္ႏႈိက္တာ မေတြ႕ခ်င္ မႀကဳံခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ထပ္ေတြ႔ရင္ မဖမ္းဘဲေနႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ကၽြန္မကိုကၽြန္မ မသိႏုိင္သလို ဖမ္းမယ္လို႔လဲ . . မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မမွာ ေနာက္တစ္ခါထပ္ဖမ္းဖို႔ သတၱိရွိရဲ့လား . . မေသခ်ာစြာ . . ။
--
ခေရငယ္
