ခေရငယ္

ကၽြန္မစိတ္မွာ လမ္းအနည္းငယ္သာ ရွိပါသည္။ဘယ္ေလာက္က်ဥ္းေျမာင္းလွသည့္ အျမင္ပါလဲ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ့လမ္းမ်ားထဲမွ အနည္းငယ္ေသာ လမ္းမ်ားႏွင့္သာ ကၽြန္မ သိပါသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕လမ္းမ်ားကို တရင္းတႏီွး တစ္ခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ သိပ္မရင္းႏွီးစြာ။ တစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ေတာ့ စုစုေပါင္းမွ တစ္ခါသာေတြ႕ဖူးသည္။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေသာလမ္းမ်ားႏွင့္ေတာ့ ကၽြန္မမသိပါ။ စစတုန္းကေတာ့ လမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မ မသိျခင္းကို ေသခ်ာ သတိမထားမိခဲ့။

တစ္ရက္ . . ကၽြန္မ တက္စီတစ္စီးျဖင့္ သြားစရာေနရာတစ္ခုသို႔ သြားသည္။ ကၽြန္မ မရင္းႏွီးေသာ လမ္းတစ္ခုဆီမွ ေနာက္ထပ္ ကၽြန္မ မျမင္ဖူးေသာ လမ္းတစ္ခုဆီသို႔ တက္စီကသြားေနေတာ့မွ ကၽြန္မသတိထားမိလာသည္။ ဒီလမ္းေတြက ကၽြန္မေနထိုင္ေသာေနရာႏွင့္ သိပ္ေ၀းလံလွသည္
မဟုတ္ေသာ္လည္း ကၽြန္မရင္းႏွီးေသာ လိုင္းကားေမာင္း၍ရေသာ လမ္းမ်ားႏွင့္ အနည္းငယ္ကြာျခားေနသည္။ က်င္း ခ်ဳိင့္ အနည္းငယ္သာရွိၿပီး ေထာက္ပံ့မႈေကာင္းစြာရထားေသာ လမ္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္ဟု ကၽြန္မေတြးလုိက္မိသည္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ရင္းႏွီးေသာ လမ္းမ်ားမွာ ဘတ္စ္ကားမ်ား သြားလာေလ့ရွိေသာ လမ္းမႀကီးမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မေနထိုင္ေသာ အိမ္နားရွိ ရပ္ကြက္တြင္း လမ္းက်ဥ္းေလးမ်ားသာျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ တက္စီစီးရင္းေတြ႕ျဖစ္ေသာ လမ္းအခ်ဳိ႕မွာ လူအနည္းငယ္ တစ္ခါတစ္ရံအသုံးျပဳရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း
အလြန္ေကာင္းမြန္ေနတတ္ၿပီး . . (တစ္ခါတစ္ရံမွ သုံးေသာေၾကာင့္လည္း ေကာင္းေနျခင္းမ်ားလားမသိ) . . လူအမ်ားစု မသုံးမျဖစ္သုံးေနရေသာ လမ္းမမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ ေပါက္ၿပဲ မညီမညာ
ျဖစ္ေနတတ္သည္မွာ သဘာ၀တရားႀကီးပင္ ျဖစ္ေနသလားလို႔ ကၽြန္မစိတ္ထဲ ေတြးေနမိေတာ့သည္။

ႀကဳံလို႔ေျပာျပရဦးမည္ . . ကၽြန္မက ျမန္မာႏုိင္ငံေျမာက္ဖက္ပိုင္း စစ္ကိုင္းတိုင္းအထက္ပိုင္းမွ ကခ်င္ျပည္နယ္ႏွင့္နီးေသာ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕တြင္ေမြးဖြားၿပီး ထိုၿမိဳ႕ေလးတြင္ ကၽြန္မရဲ့မိသားစု ထိုၿမိဳ႕ေလးႏွင့္အနီးတ၀ိုက္တြင္ ကၽြန္မရဲ့ေဆြမ်ဳိးမ်ား ေနထုိင္ေနၾကဆဲ။ ကၽြန္မရဲ့ ၿမိဳ႕ေလးအနားမွာ သာေတာင့္သာယာ ျဖတ္သြားေသာကားလမ္းဆို၍ ေရႊဘို-ျမစ္ႀကီးနားကားလမ္းတစ္ခု ရွိသည္။ ေဒသတစ္ခုရဲ့တိုးတက္ေရးမွာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေကာင္းျခင္းကလဲ
တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္ေနသည္ဆုိပါလွ်င္ . . ထုိအခ်က္မရွိဘဲ ကၽြန္မရဲ့ၿမိဳ႕ေလး တိုးတက္ရန္ မနည္းရုန္းကန္ေနရပါသည္ဟု ေျပာခ်င္မိသည္။

ေရႊဘို-ျမစ္ႀကီးနားကားလမ္းမွာ မူလက ကတၱရာလမ္းမျဖစ္ၿပီး ေရႊဘိုမွ- ျမစ္ႀကီးနားသို႔တိုက္ရိုက္ကားျဖင့္ သြားႏုိင္ေသာလမ္းျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းမွာ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ႏွင့္ ၁၈ မိုင္အကြာမွ  ျဖတ္သန္းသြားျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နီးလွေသာေနရာေတာ့ မဟုတ္ပါ။

ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ေလး ဟိုးေရွးေရွးထဲက အသုံးျပဳခဲ့ေသာလမ္းခရီးမွာ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနား ရထားလမ္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ထဲမဟုတ္ . .အနီးနားတ၀ိုက္မွ ရြာမ်ားလဲ ဒီရထားလမ္းကိုပဲ အသုံးျပဳၿပီး ခရီးသြားၾကရသည္။ ဒီေနရာမွာ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနား ရထားမ်ားအေၾကာင္း
နည္းနည္းေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနားလမ္းပိုင္းကို ခုတ္ေမာင္းေသာရထား ေလာေလာဆယ္ . . ၅စင္းလားမသိ ရွိသည္။ ေခါက္တို
ဟိုတစ္ပိုင္း ဒီတစ္ပိုင္းသြားေသာ ကားရထားဆိုတာေတြလည္း နည္းနည္းေတာ့ရွိပါသည္။ မႏၱေလး-ျမစ္ႀကီးနားလမ္းကို ခရီးသြားခ်င္လွ်င္ ရက္ႀကိဳလက္မွတ္ တန္းစီၿပီး၀ယ္ရသည္။ မိမိစီးမည့္ရထားလက္မွတ္ကို ၃ ရက္ႀကိဳတင္၀ယ္ယူႏိုင္ေသာ စနစ္ျဖင့္ ေရာင္းခ်ေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထိုသို႔ေရာင္းခ်ရာ . . ကၽြန္မ မႏၱေလးတကၠသိုလ္တက္တဲ့အခ်ိန္ကဆို အိမ္ျပန္ခါနီးလွ်င္ ၃ ရက္ႀကိဳလက္မွတ္၀ယ္ရန္ မန္းေလးဘူတာႀကီးရဲ့ လက္မွတ္ေရာင္းေသာေနရာေရွ႕တြင္ အိမ္ယာမဲ့မ်ားကဲ့သို႔ ဘူတာသမံတလင္းေပၚမွာ ညထဲက တန္းစီၿပီးအိပ္ၾကရသည္မွာ ပုံျပင္မဟုတ္ပါ။
တစ္ခါတစ္ေလ ေရာင္းခ်မည့္လက္မွတ္က ရထားတစ္တြဲလုံးမွာမွ ဘယ္ႏွေစာင္မွမရွိဘဲ ညေစာင့္အိပ္ေသာသူမ်ားက ပိုမ်ားေနၿပီး ေနာက္ပိုင္းက်သူမ်ား မရလိုက္သည္မွာလဲ ထုနဲ႔ေဒး ။ ၂ ရက္အလို ၁ ရက္အလို . . ရထားထြက္မည့္ရက္ တို႔မွာမွ လက္မွတ္၀ယ္ဖို႔မေျပာႏွင့္ ၃ ရက္ႀကိဳမွာေတာင္ လက္မွတ္က ကုန္ေနတတ္ၿပီ။ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ ၆ နာရီေလာက္ဆုိ ေစာင့္အိပ္သူေတြေရာက္လာၾကၿပီး ထိုအခ်ိန္မွ
မနက္၆နာရီတြင္စေရာင္းမည့္လက္မွတ္ကို ေစာင့္ၾကေပေရာ့ . .

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔အထက္ပိုင္းဖက္သြားခ်င္သူမ်ားသည္ မန္းေလးတြင္ သြားမည့္ရက္ထက္ ၄ ရက္ေလာက္ႀကိဳေရာက္ေနၿပီး လက္မွတ္တန္းစီႏုိင္မွ လက္မွတ္ရဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိသည္ဟု ကၽြန္မစိတ္ထဲ ထင္မိသည္။ ဒါဆိုရန္ကုန္ကေန ညကားန႔ဲလုိက္လာ . . ေန႔ခင္းကို ခ်က္ခ်င္းရထားျပန္စီးခ်င္ေသာ
ကၽြန္မလိုလူမ်ား . . ဘယ္လိုလက္မွတ္ကို ရႏိုင္ပါသလဲ တစ္ခ်က္ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ ဘူတာႀကီးရဲ့ လက္မွတ္ေပါက္မ်ားတြင္ သြား၍ ဒီေန႔လက္မွတ္ ရွိေသးလား လိုက္ေမးၾကည့္ပါ။ မရွိေတာ့ ေနာက္၃ရက္စာေတာ့ရွိေသးသည္ ယူမလားဟု ၃ ရက္ႀကိဳမွာ ကံေကာင္းစြာ မကုန္ေသးပါက ျပန္ေမးလိမ့္မည္။

ဘူတာႀကီးရဲ့ေနရာ အႏွံ႔အျပားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ "ေမွာင္ခိုလက္မွတ္ေရာင္းသူမ်ားကို သတင္းေပးပါက ဆုေငြ၁၀၀၀၀၀ (တစ္သိန္းက်ပ္)ခ်ီးျမွင့္ပါမည္ " ဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ခက္သည္က ဘယ္မႈခင္းဂ်ာနယ္မွာမွ . . ဘယ္သတင္းဂ်ာနယ္မွာမွ ေမွာင္ခုိေတြကို
ဖမ္းေပးလို႔ ဆုေငြရသြားၾကသူမ်ားအေၾကာင္း ကၽြန္မမေတြ႕ဖူးပါ။ ဒါ့အျပင္ အိတ္ကေလးဆြဲသြား၍ ဘူတာႀကီးထဲ ဟိုနားဒီနား လမ္းသလားၾကည့္ပါ . .ေနာက္မွ ေဘးမွ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွ ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ား တစ္ခ်ဳိ႕လဲအရပ္၀တ္မ်ားမွ လက္မွတ္လိုေသးလားဆိုေသာစကားမွာ ဘူတာႀကီးရဲ့လက္သုံးစကား
ျဖစ္ေနတတ္ေသးသည္။

အမယ္ . . ေနာက္ရွိေသးသည္။ ေမွာင္ခုိလက္မွတ္ကို ဆုိင္ဖြင့္ၿပီးေရာင္းေသာေနရာမ်ား တစ္ေနရာမက မန္းေလးမွာရွိသည္။ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ အဲဒီဆိုင္ေရွ႕ထုိးရပ္လိုက္လွ်င္ လက္မွတ္လိုေသးလား . . ေမးမည္။ ဘယ္ထိလဲ . . ေမးေတာ့ ကၽြန္မရဲ့ၿမိဳ႕နာမည္ေျပာလုိက္သည္ဆိုပါစို႔။
ျမစ္ႀကီးနားထိလက္မွတ္ေတြရွိတယ္။ ဘယ္ႏွေစာင္ယူမွာလည္းလုိ႔ျပန္ေျပာမည္။ ေစ်းႏႈန္းလား . . ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ဖို႔ ရိုးရိုးတန္းခုံျဖင့္စီးမည္ဆုိလွ်င္ အစိုးရသတ္မွတ္ေစ်း ၇၀၀ ေက်ာ္လား ၆၀၀ ေက်ာ္လား ရွိလိမ့္မည္။ ေမွာင္ခုိေစ်းလား . . ၁၈၀၀၀ လို႔ေျပာလိမ့္မည္။" ဟယ္ . . မ်ားတယ္ မ၀ယ္ဘူး " လို႔ ေျပာပါက . ." ညွိၾကည့္ေလ အဆင္ေျပေလာက္တဲ့ေစ်းေျပာၾကည့္" လို႔ေျပာလိမ့္မည္။ ကဲ . . ၆၀၀ - ၇၀၀ ေပးရေသာခရီးကို ၁၈၀၀၀ ဆိုထားသည့္ဆီမွာေစ်းကိုက္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ားဆစ္ၾကည့္ခ်င္ေသးလဲ။ ဒီ ၇၇လမ္း ၃၁ လမ္းေထာင့္ လက္မွတ္ဆိုင္မ်ားကို တစ္ခါတစ္ေလမွ မန္းေလးလာေသာ ကၽြန္မလိုလူပင္ အေခါက္တိုင္းနီးပါး ဆုိင္ကယ္တက္စီသမားမ်ားက မသြားေတာ့ဘူး ရတယ္ဆိုလဲ အတင္းလုိက္ပို႔သျဖင့္ ေရာက္ေရာက္သြားတတ္ေသးတာ မန္းေလးေန ေမွာင္ခုိသမားဖမ္းဆီးေရး. . ဘာျဖစ္ညာျဖစ္ဆုိသူမ်ား . . အဟုတ္တကယ္သာ ဖမ္းေနသည္ဆိုလွ်င္ . . ဘယ္လိုမ်ား မသိ . . မၾကား . .မေတြ႕ပါ ဆိုတာကိုေတာ့ . .
ကၽြန္မျဖင့္ ထူးဆန္းအံ့ၾသလို႔မဆုံးပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက လူႀကီးတစ္ခ်ဳိ႕ ကေလးေတြ တူတူပုန္းေနတာကို ျမင္ေနရက္ႏွင့္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး " ဘယ္ကိုမ်ားပုန္းေနၾကတာလဲကြယ္ ရွာရတာေမာေနၿပီ"  စသျဖင့္ မ်က္စိေရွ႕မွာထားၿပီး မျမင္ဟန္ျပဳ . . ရွာေဖြဟန္နဲ႔
ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ကစားေနတာကို သတိရမိသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ၁၈၀၀၀ မေပးႏိုင္ေသာကၽြန္မလိုလူမ်ား ခုံမဲ့လက္မွတ္ဆုိေသာ ရထားေပၚတြင္ ခုံမရဘဲစီးရေသာ လက္မွတ္မ်ားကို ၀ယ္ၾကရသည္။ ဟယ္ . . ခုံမဲ့ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမ်ားစီးၾကတုန္းဆို ရထားတြဲရဲ့ ၾကားေနရာအလြတ္မ်ားတြင္ ဖ်ာမ်ား . . ပီနံအိတ္မ်ားကို ခင္းၾကရင္းလိုက္ပါစီးနင္းၾကရျခင္း
ျဖစ္သည္။ ထိုခုံမဲ့သမားမ်ားက ရိုးရိုးတန္းတြဲမ်ားတြင္လိုက္ၾကရသည္။မဆိုးလွဘူးပဲဟု အထင္မေစာလိုက္ပါႏွင့္ဦး။ လူသြားမ်ားေသာအခ်ိန္တြင္ ထြက္ေသာရထားဆို ထိုခုံမဲ့ဆုိေသာလူမ်ားမွာ ရထားတြဲမွာပါေသာ ခုံေပၚမွလူမ်ားထက္ အေရအတြက္၂ ဆ ၃ဆေလာက္မ်ားေသးသည္။ ဒီၾကားထဲ . .
ဘူတာတစ္ခုရပ္လုိက္တာႏွင့္ ဆင္းသြားေသာသူက တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ . . တက္လာေသာသူက ၁၀ ေယာက္စ ၁၅ ေယာက္စ . . အဲဒီ ၁၀ ေယာက္ ၁၅ ေယာက္မွာမွ ကုန္သည္မ်ားပါလာေသးသည္ဆုိလွ်င္ တစ္တြဲလုံး ေနရာလြတ္မက်န္ ကုန္ပစၥည္းေတြတင္လိုက္ေသးတာ။ အဲဒီအိတ္ေတြေပၚ
တက္ထုိင္လုိ႔ရတာလဲရွိ . . မရတာလဲရွိ။ မုိးတိုးမတ္တတ္ရပ္ရင္း ဟိုၾကားညွပ္ထိုင္ . . ဒီၾကားညွပ္ထိုင္ျဖင့္ သြားရေသာခရီးမွာ တစ္ခါတစ္ေလ အထုပ္အထည္မ်ားသည့္အခါမ်ားဆို ဟိုအထုပ္တစ္ဖက္ ဒီအထုပ္တစ္ဖက္ထိမ္းရင္းနဲ႔ ျမန္ျမန္ေရာက္ပါေတာ့ဟုသာ က်ိတ္ဆုေတာင္းေနရေတာ့သည္။
တစ္ခါတစ္ေလဆို ကိုယ့္အထုပ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ အေ၀းႀကီးေရာက္သြားတတ္တာတို႔  . . အထုပ္ေတြပိျပားၿပီး အိမ္ကိုျပားခ်ပ္ခ်ပ္ပစၥည္းေတြ သယ္သြားရတာတို႔လဲ မၾကာခဏ။ ဒီလိုၾကပ္ၿပီဆို ရထားမွာ အေပါ့အပါးသြားဖို႔မေျပာနဲ႔ . . ကိုယ့္ဘူတာေရာက္ရင္ေတာင္ အေပါက္ကဆင္းမရလို႔ ျပတင္းေပါက္က ခုန္ခ်ရတာလဲ ခဏခဏ။ ကၽြန္မလို လူငယ္ေတာင္ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ေသာခရီးမွာ တစ္ခါတစ္ေလဆုိ မန္းေလးမွာ ေဆးသြားကုၿပီးျပန္လာတဲ့လူမမာမ်ား လက္မွတ္ရမလာတဲ့အခါနဲ႔ႀကဳံရင္ ကၽြန္မမွာလဲ သူ႔ေပးထိုင္စရာေနရာမရွိ။ အားလုံးက ဦးစားေပးၿပီးလုပ္ေပးၾကေပမယ့္ ဒီေလာက္ၾကပ္ေနတဲ့ရထားေပၚမွာ
လူတစ္ေယာက္စာဆိုတာ မနည္း . . သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ဖို႔မေျပာနဲ႔ အသက္မထြက္တာပင္ ကံေကာင္းေသးေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ . .ဒီလုိရထားကိုစီးရင္း ေမွာင္ခုိေတြေျပာေျပာေနတတ္တဲ့ "ညီမ ေငြကိုမႏွေျမွာပါနဲ႔ . . ရထားေပၚမွာ ပစၥည္းေတြပစ္တင္ရင္း ေျခေထာက္က်ဳိး လက္က်ဳိး ေတြျဖစ္တတ္တာ မသိဘူးလား " ဆိုတာေတြကိုလဲ ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ အခုအထိေတာ့ ကၽြန္မေျခလက္မ်ား အေကာင္းပကတိရွိဆဲမို႔လဲ ေတာ္ေသးသည္ဟု . . စဥ္းစားမိသည္။

အဲလိုရထားေတြကိုပဲ ေနာက္တစ္မ်ဳိးစီးလို႔ရေသးသည္ ။ ေတြ႕ရာရထားတစ္တြဲေပၚတက္သြားၿပီး တြဲေစာင့္ျဖစ္ျဖစ္ . . ရထားရဲျဖစ္ျဖစ္ကို ကၽြန္မဘယ္အထိ လိုက္ခ်င္လုိ႔ပါဟု ေျပာပါ။ ခုံရလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ခုံမရလွ်င္ဘယ္ေလာက္ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံေပးလုိက္လွ်င္ အဆင္ေျပသြားလိမ့္မည္။ အဲဒီနည္းက ေမွာင္ခုိေစ်း
၁၈၀၀၀ ထက္ေတာ့ နည္းနည္းသက္သာေသးသည္။ ၈၀၀၀ ေလာက္ဆုိ ကၽြန္မၿမိဳ႕ကိုေရာက္ႏိုင္သည္။ တကယ္ပဲ . . ကၽြန္မတို႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာခရီးသြားဖို႔အသုံးျပဳႏိုင္ေသာေငြေၾကး ၆၀၀- ၇၀၀ မကေတာ့ ရွိေနၾကပါသည္။ ၆၀၀-၇၀၀ မက ေပးခ်င္ေသာ စိတ္မ်ားလဲ ရွိေနၾကပါသည္။ ၆၀၀-၇၀၀
သာတတ္ႏိုင္ၾကရွာေသာ ဆင္းရဲသားမ်ားရဲ့ ေနရာကို အတင္းလုယူၿပီး မသြားခ်င္ၾကသူမ်ားလဲ အမ်ားအျပားရွိပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ . . ထို႔ထက္မက ေပးလိုက္ရေသာ ပိုက္ဆံမ်ားမွာ . . ထိုရထားေျပးဆြဲေပးေသာႏိုင္ငံေတာ္အတြက္လဲ တျပားတခ်ပ္မွမရလိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ အဆင္ေျပေခ်ာင္ခ်ိေသာ . .ရထားမ်ား ကၽြန္မတို႔ အထက္ပိုင္းလမ္းကို ေျပးဆြဲေပးဖို႔ဆိုတာကလည္း
ေမွ်ာ္လင့္လာလိုက္သည္မွာ ကၽြန္မတစ္သက္ပင္ရွိခဲ့ၿပီ။ ဘယ္အခ်ိန္သြားသြား ဒီတိုင္းက ဒီတိုင္း။

ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ကျပန္ရင္ေရာ . . ကိုယ့္ၿမိဳ႕မွာမို႔လက္မွတ္အဆင္ေျပလားဆိုရင္ ကၽြန္မေျပာခဲ့သလို တစ္နယ္လုံးဒီရထားကို အားကိုးသြားေနရသည့္အတြက္ ဒီဘူတာေလးမွစီးၾကရသည္။ ဒီဘူတာေလးအတြက္ရေသာ ခြဲတန္းလက္မွတ္က ရထားတစ္စီးကို ၁၀ေစာင္ထက္မပို ။ တစ္နယ္လုံးသြားၾကေသာသူမ်ား . . ဘယ္လိုစီးၾကမည္လဲ။ သို႔ေသာ္ သူ႔ဟာသူေတာ့ ျဖစ္သြားသည္သာ။ ဘူတာေလးနားမွာေနေသာ ေမွာင္ခုိလက္မွတ္ဌာနမ်ားဆီမွာ တစ္ေစာင္ကို ၄၀၀၀ ၊
၅၀၀၀ ၊ ၆၀၀၀ ႏႈန္းျဖင့္ မွတ္ပုံတင္ေပးၿပီးအပ္လုိက္လွ်င္ ရထားေနရာအထိအေရာက္ လိုက္ပို႔ပါလိမ့္မည္။ တနည္းအားျဖင့္ ေမွာင္ခုိသမားမ်ားက ရုံပုိင္ထက္ပင္ လက္မွတ္ရဖုိ႔ေသခ်ာေသးသည္။

ဟယ္ . . ဒီေလာက္ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ရထားလမ္းမ်ား သုံးေနၾကေသးလား။ ကားလမ္းရွိေနသားပဲ ကားလမ္းကသြားၾကပါလားလို႔ ဆုိလာပါက ထိုကားလမ္းကိုေခၚျပလိုက္ခ်င္ေသးေတာ့သည္။
ေရႊဘို-ျမစ္ႀကီးနားကားလမ္းႀကီးစေပါက္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔နယ္ေတြ ေပ်ာ္လုိက္ၾကတာ။
ေဒသမွာ အ၀င္အထြက္လမ္းႀကီးရပဟဲ့ဆိုၿပီး . . မႏၱေလးနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ေတြနားကိုေျပးတဲ့ ကားလိုင္းေလးေတြ ေပၚလာတယ္။ ကားနဲ႔က ရထားလိုလဲမၾကပ္
 (ရထားေလာက္မၾကပ္ဟုဆိုလိုသည္)ေတာ့ သြားရတာ အဆင္ေျပသည္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ . . တစ္ႏွစ္ေလာက္မ်ားရွိမလား . . ကၽြန္မတို႔ၿမိဳ႕ႏွင့္ မန္းေလးကို ကားလိုင္းေတြသြားၾကတာ။
အဲ . . ေနာက္ပိုင္းေတာ့ လူစီးလိုင္းကားေတြမေျပာႏွင့္ . . ေရႊဘို-ျမစ္ႀကီးနားလမ္းႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ ကုန္ကားေတြေတာင္ ခက္ခက္ခဲခဲေမာင္းႏွင္ရတဲ့အေျခအေန လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ႀကီးေရာက္လာေတာ့သည္။ ကတၱရာလမ္းဆိုတာကလည္း ကတၱရာတစ္စ ႏွစ္စေၾကာင့္သာ ကတၱရာလမ္းခင္းခဲ့ဖူးသည္ဟု ေျပာႏုိင္ၿပီး . . ခ်ဳိင့္ႀကီးမ်ား ေက်ာက္ခဲလုံးႀကီးမ်ားက လာသမွ်ကားမ်ား ဆိုင္ကယ္မ်ားကို တိုက္ခိုက္ေရးဗ်ဴဟာ
ခင္းေနၾကေတာ့သည္။ တစ္ဖာလုံေမာင္းဖို႔ မိနစ္၂၀ ေလာက္ အခ်ိန္ယူရေသာလမ္းႀကီးအျဖစ္ တမဟုတ္ျခင္းေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။

မိုးတြင္းဆို ဟိုေခ်ာင္းက ေရလွ်ံလို႔ကားေတြတစ္ဖက္ကမ္းအိပ္ၾကရသည္ဆိုတာကလဲ မရိုးႏုိင္ေသာစကား။ တံတားက်ဳိးလို႔ ကၽြဲငွားဆြဲရသည္ဆိုတာကလဲ လမ္းရဲ့တစ္ေနရာရာမွာ ျဖစ္ေနက်။ ထို႔ေၾကာင့္ ကားလုိင္းမ်ားလဲ အကုန္ျပဳတ္ . . ဟိုတုန္းက ကားႏွင့္သြားခဲ့ၾကဖူးသည္ဆုိတာကေဒသရဲ့ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္လိုလို ။

ဒီလိုနဲ႔ ေရႊဘို-ျမစ္ႀကီးနားကားလမ္းႀကီးလဲ တစ္စစ တိမ္ေကာရင္း ကားတစ္စီးစ ႏွစ္စီးစေလာက္သာ သြားေတာ့ေသာအေျခအေနျဖစ္လာသည္။ မႏွစ္က ကၽြန္မဇာတိကို ျပန္ျဖစ္ေတာ့ ကၽြန္မေဆြမ်ဳိးမ်ားရွိရာ ထိုလမ္းေဘးမွရြာသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ကားလမ္းကို ကုမၸဏီတစ္ခုကိုလုပ္ကြက္ခ်ေပးၿပီး
လုပ္ခုိင္းထားတယ္တဲ့။ ေအာ . . ပုဂၢလိကလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ေကာင္းေတာ့မွာပဲလို႔ . . ကၽြန္မစိတ္ထဲေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေပ်ာ္ေနမိသည္။ ရန္ကုန္-မန္းေလးလမ္းမမ်ား . . ရန္ကုန္-ေနျပည္ေတာ္ လမ္းမမ်ားကို ျမင္ေယာင္အားက်ေနခဲ့ရေသာ ကၽြန္မတို႔ေဒသသားေတြ ဒီေဒသေတြမွာလဲ
လူေတြေနထိုင္ၾကပါေသးသည္ဟု . . အသိအမွတ္ျပဳခံရေလၿပီဟု ၀မ္းသာမိသည္။ လမ္းမႀကီးက ဟိုးအရင္ တစ္လမ္းေမာင္းကေန ၄ လမ္းေမာင္းျဖစ္ေအာင္ခ်ဲ႕မွာဆိုၿပီး အနားမွာရွိတဲ့ ေတာင္တစ္ခ်ဳိ႕ကိုျဖဳိၿပီး
ေျမဖို႔ထားသည္။ လမ္းကိုလဲျမွင့္ထားသည္။ လမ္းလုပ္တဲ့လူေတြေရာဆိုေတာ့
ဘတ္ဂ်က္မေလာက္လုိ႔ ျပန္သြားၾကၿပီတဲ့။ ဖို႔ထားေသာေျမမ်ားက ေျမ၀ါမ်ားျဖစ္ၿပီး ေႏြရာသီဆုိေတာ့ ဖုန္ထလုိက္သည္မွာ ျမင္မေကာင္းရႈမေကာင္း။

လမ္းေဘးကပ္ရက္ေနၾကသူမ်ားမေျပာႏွင့္ လမ္းႏွင့္အနည္းငယ္ကြာေသာ ရြာေတြေတာင္ အေ၀းကလွမ္းၾကည့္လွ်င္ ဖုန္ထုႀကီးကိုသာ ျမင္ႏုိင္သည္။ စိမ္းစိမ္းစိုစို သစ္ပင္မရွိေတာ့။ ဖုန္လုံးသစ္ပင္မ်ား ။ ဖုန္လုံးအိမ္မ်ားသာရွိေတာ့သည္။ ၀ါ၀ါျပားျပားကားလမ္းမႀကီးကေတာ့ ျပင္ဆင္သူမရွိစြာ လွဲေလ်ာင္းလို႔။
ဒါႀကီးကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထလုပ္ရေအာင္ကလဲ နည္းသည့္လမ္းမႀကီး  နည္းသည့္လမ္းမအရွည္မဟုတ္။ ေျပာတုန္းကေတာ့ တစ္ႏွစ္စီမံကိန္းဆိုလား . .
အခုေတာ့ တစ္ႏွစ္လဲမကေတာ့ . . ကၽြန္မတို႔နယ္ႀကီး ဖုန္နယ္ျဖစ္ေနရၿပီ။ ခုခ်ိန္ မိုးတြင္းစေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ . . ထိုေျမလမ္းႀကီးမွာ ဗြက္ထုႀကီးျဖစ္ၿပီး အိစိအိစိျဖစ္သြားလုိက္တာ . .ကားမေျပာေတာ့ႏွင့္ ဆိုင္ကယ္ေတာင္ ေမာင္းမရေတာ့ၿပီဟု . . ကၽြန္မနယ္ဖက္မွ ေဆြမ်ဳိးေတြဆီက သတင္းၾကားရသည္။ လမ္းပိုင္းကို တာ၀န္ယူထားေသာ ကုမၸဏီမွာလည္း ဘတ္ဂ်က္အဆင္ေျပလွ်င္ ျပန္လာခဲ့မည္ဟု
ေျပာသြားေသးသည္ဆုိေတာ့ . .
ဒီလမ္းျဖင့္ မျဖစ္ညွစ္က်ယ္စီးပြားေရးေလးလုပ္ေနၾကရေသာ ဒီလမ္းအားကိုးျဖင့္ ကုန္သြယ္ေနၾကရေသာ . . ကၽြန္မရဲ့ နယ္သူနယ္သားမ်ား ဘယ္ႏွႏွစ္ေလာက္မ်ား . . ရရာစားၿပီး ေစာင့္ေနၾကရမလဲ ။ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကရမလဲ . . ရန္ကုန္မွာ ဘတ္ဂ်က္မေလာက္ေတာ့လို႔ တိုးလို႔တန္းလန္း
ရပ္ထားရေသာ ကန္ထရိုက္တိုက္မ်ား . . မ်ားစြာရွိၾကေၾကာင္း ကၽြန္မရဲ့နယ္သူနယ္သားမ်ား မသိၾကပါေစႏွင့္ . .ဟုသာ . . ။

ကၽြန္မသိေသာ လမ္းအနည္းငယ္သာရွိ၍ ထိုလမ္းမ်ားမွလြဲရင္ တျခားလမ္းေတြ ရွိေနျခင္း မရွိေနျခင္းကို ကၽြန္မစိတ္ထဲ နင့္နင့္နဲနဲကိုယ္ျခင္းစာခံစားမိျခင္းမရွိပါ။ ကၽြန္မစိတ္သည္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ၿပီး အလြန္က်ဥ္းေျမာင္းလွပါသည္။ ကၽြန္မသြားေနေသာ လမ္းမ်ားကိုေကာင္းေစခ်င္ၿပီး
တျခားသူေတြသြားေနေသာလမ္းမ်ား . . ေကာင္းခ်င္ေကာင္း မေကာင္းခ်င္ေန သတိလဲမထားမိသလို ဘာမွလဲ မခံစားရပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မသြားေနက် လမ္းမ်ားကိုလဲ . . သြားေနက်မဟုတ္ေသာလူမ်ားက ကိုယ္ခ်င္းစာခံစားေပးႏုိင္ျခင္း မရွိျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မလိုတစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္္ျဖင့္  ဒီတိုင္းထားလုိက္မည္
ကိုေတာ့ . . တုန္လႈပ္စြာေၾကာက္ရြံ႕မိေသာ . . ကၽြန္မရဲ့ တစ္ဖက္သတ္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းခံစားမႈႀကီးကို ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မလိုလူမ်ားနည္း၍ . . ကိုယ္ခ်င္းစာႏုိင္သူမ်ားပါမွ ကၽြန္မတို႔ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္းသြားလမ္းေတြ ျပန္ေကာင္းေတာ့မည္ထင္ပါသည္ ။              ။

ခေရငယ္(၂၃.၅.၂၀၁၁)

ကမၻာႀကီးက ရြာႀကီးတစ္ရြာလို႔
ဘယ္သူေတြ စေျပာခဲ့လဲ
ဒီလိုသာဆို . .
ႏွလုံးသားေပ်ာက္ရွေနတတ္တဲ့
ငါ့ညေနရဲ့ေလေျပညွင္းေတြမွာ
ျပျပေလးမကတဲ့ .. တသသအလြမ္းေတြနဲ႔
ရြာေျမာက္ျခမ္းက ခ်စ္သူ႔ႏွဳတ္ခမ္းကို
ခိုးနမ္းခြင့္ . . ရခ်င္တယ္ . . ။        ။

ဟိုးးလြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ၊ ၄ ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္မေရးခဲ့ဖူးတဲ့ "အလြမ္းပါဆယ္" စာသားေလးတစ္ခ်ဳိ႕ . . ။ အဲဒီတုန္းက ကမၻာႀကီးထဲက ကၽြန္မေနထိုင္တဲ့ ႏုိင္ငံေလးနဲ႔ ခ်စ္သူေနထုိင္တဲ့ႏုိင္ငံေလးက ပထ၀ီအေနအထားအရ . . အေတာ္ေလးေ၀းေပမယ့္ . . သတိရစိတ္တို႔ရွိတိုင္း
ေျပးေတြ႕လို႔ရတဲ့အေျခေနမို႔ ကမၻာႀကီးဆိုတာ သိပ္မက်ယ္ပါဘူးေလေပါ့။ သူ႔လက္နဲ႔ ကၽြန္မလက္နဲ႔ ထိထားလို႔မရတဲ့ေနရာ . .တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ေပြ႕ဖက္ႏွဳတ္ဆက္လုိ႔မရတဲ့ေနရာေပမယ့္ . . ေန႔တုိင္း သူဘယ္သြား ဘာလုပ္ . . ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႕ . .ဘာ၀ယ္ . . ဘာစား တယ္ဆိုတာေတြ ကၽြန္မ ျမင္သိၾကားေနႏုိင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ့အားခ်ိန္ . . သူ႔အားခ်ိန္ေတြမွာ ၂ေယာက္အတူ
အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးစုံကို ျငင္းခုံေပ်ာ္ရႊင္လို႔ . . ရန္ျဖစ္လုိက္ ျပန္ခ်စ္လုိက္နဲ႔ အေနေ၀းေနေပမယ့္ တစ္ေယာက္ႏွလုံးသားကို တစ္ေယာက္က ေႏြးေထြးႏိုင္ေစခဲ့တယ္။

သူ႔ေမြးေန႔ ကၽြန္မေမြးေန႔ေတြေရာက္တုိင္းလဲ ၂ေယာက္အတူတူ ေမြးေန႔ကိုေက်ာ္ျဖတ္ရင္း . . သူျပန္လာတဲ့အခါ ေမြးေန႔ေတြ တစ္ေယာက္တည္း မေက်ာ္ျဖတ္ရေအာင္ ကၽြန္မေရာ သူေရာ ႀကိဳးစားေတြ႕ဆုံၾကမယ္ရယ္လို႔ . . ေျပာခဲ့ၾကဖူးတယ္။ ေမြးေန႔ေတြ . . ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ေတြကို
အတူတူက်င္းပၾကမယ္လို႔ေပါ့ေလ။

ဒီလိုနဲ႔ သူျပန္လာခဲ့တဲ့အခါ . . ကမၻာႀကီးက ရြာႀကီးတစ္ရြာလို႔ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ကၽြန္မအတြက္ ကၽြန္မေနထိုင္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံငယ္ေလးက ကမၻာႀကီးထက္ႀကီးမားပါလားလို႔ အေတြးေတြ၀င္လာခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပေတြအေၾကာင္း စၿပီးၾကားခဲ့ရခ်ိန္ထဲကေပါ့ ။
အားလပ္ခ်ိန္ေတြအတူတူရွိဖို႔ဆို ဆက္သြယ္မႈဧရိယာရဲ့ အထဲမွာ ရွိေနႏုိင္ပါေစလို႔ ကၽြန္မေရာ သူေရာ ဆုေတာင္းၾကရတယ္။ ေန႔တုိင္းနီးပါး သူဘာလုပ္ ဘာ၀ယ္ . . ဘယ္သူနဲဲ႔ေတြ႕ဆိုတာေတြ ကၽြန္မလဲမသိႏိုင္ေတာ့သလို သူလဲ ကၽြန္မဘာေတြျဖစ္ေနလဲ မသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
သူအထီးက်န္ေနမလား ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ေနမလား ကၽြန္မစိုးရိမ္မိတာေတြ . . ေနေကာင္းေအာင္ေနပါေနာ္ဆိုတဲ့ သူ႕အမွာစကားေတြကို ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပေတြက ျဖတ္ေတာက္ထားလိုက္ၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သူ႔ေမြးေန႔ေရာက္လာေတာ့ . . တာ၀န္ေတြကိုယ္စီနဲ႔သူနဲ႔ကၽြန္မ . . ဟိုးးအရင္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ အတူတူက်င္းပၾကမယ္ဆိုတာကို ေျမခ်င္းဆက္ေနေပမယ့္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္နဲ႔မေရာက္ေတာ့တဲ့ခရီးမို႔ မေျပာခဲ့ၾကဖူးသလိုေမ့ထားရင္း . .
ေမြးေန႔ဆုိတာ ေနာက္ႏွစ္လဲရွိဦးမွာပါ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္နဲ႔ ဆိုတဲ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ႏွစ္သိမ့္စကားေတြနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ၾကရေတာ့မယ္။
သူ႔အတြက္ကၽြန္မရဲ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ကိုလဲ ေနာက္လေပါင္းမ်ားစြာအၾကာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ေတြ႕ႏိုင္ၾကေတာ့မွေပးေတာ့မယ္လို႔
ေတြးရင္း သိမ္းထားလိုက္ရေတာ့တယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ . . ၂ေယာက္ၾကားမွာ အခ်စ္တစ္ခုရွိေနသ၍ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေ၀းသြားၿပီလုိ႔ မဆိုႏိုင္ေသးပါဘူး။ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ထားတဲ့ ကၽြန္မတို႔အခ်စ္ေတြမျပယ္ေသးခင္ တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ အဲဒီဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္မွာပါေလ လို႔
ေမွ်ာ္လင့္ရင္း . .
Happy Birthday ! ဆိုတဲ့ဆုေတာင္းစကားကို ဆက္သြယ္မႈဧရိယာျပင္ပထဲကို လႊတ္ခ်လိုက္ရတယ္ . . ။    

ခေရငယ္ (၂၀၁၁)